Gazze’de üç aydır bombalarla birlikte yağmur yağıyor.

Çocuklar soğuktan, açlıktan, sahipsizlikten ölüyor.

Dünya güçlülerin yanında hizaya geçerken, sözde garantörler tarihin en büyük suskunluğuna imza atıyor.

Üç ay oldu.

Ne bir özür geldi dünyadan,

ne de bir hesap soruldu.

Sadece ölüm geldi.

Yağmurla birlikte, çamurla birlikte, soğukla birlikte.

Gazze’de çocuklar artık bombayla değil yalnızca; açlıkla, hastalıkla, ihmalle ölüyor.

Naylon parçalarından yapılmış çadırlarda “yaşam” denilen şey, beklenen bir sona dönüştü. Kadınlar üç aydır ağlıyor.

Babalar çaresiz.

Anneler toprağı elleriyle kazıyor.

Ve dünya?

Dünya izliyor.

Mısır’da, kameraların önünde ABD Başkanı Donald Trump’ın yanında poz veren liderler vardı.

Kendilerine “garantör” denilenler…

O günlerde yüksek sesle konuşanlar, bugün derin bir sessizliğe gömüldü.

Hani Gazze’de hayat normale dönecekti?

Hani ateşkes?

Hani güvenceler?

Sözler uçtu, bombalar kaldı.

Bu yaşananlara hâlâ “savaş” diyenler var.

Oysa savaşta taraflar olur.

Burada ise silahsız, aç, kuşatılmış bir halk var.

Ve karşısında dünyanın en gelişmiş silahları.

Bu bir güvenlik meselesi değil.

Bu, açık bir toplu cezalandırma politikasıdır.

Amerika Birleşik Devletleri, İsrail hükümetinin arkasında durmaya devam etti.

Silah verdi, siyasi koruma sağladı, uluslararası baskıyı engelledi.

Ve bunu yaparken “insan hakları”ndan, “demokrasi”den söz etmeye devam etti.

Bu ikiyüzlülük artık sıradanlaştı.

Daha vahimi ise, İslam dünyasının yöneticilerinin sergilediği tablo.

Meydanlarda yükselen öfke kontrollü biçimde boşaltıldı.

Sloganlara izin verildi, pankartlara göz yumuldu.

Ama masalarda İsrail’le ve Amerika’yla ticaret hiç kesilmedi.

Halk başka, siyaset başka konuştu.

Bir yanda “kahrolsun” sesleri,

öte yanda imzalar, anlaşmalar, ekonomik hesaplar.

Gazze yanarken tarafsız kalınamaz.

Susmak taraf olmaktır.

Bugün Gazze’de sadece çocuklar ölmüyor.

Uluslararası hukuk çöküyor.

Birleşmiş Milletler işlevsizleşiyor.

İnsan hakları söylemi, güçlülerin dilinde bir masala dönüşüyor.

Ve herkes biliyor:

Eğer bu yaşananlar başka bir coğrafyada, başka bir halkın başına gelseydi, dünya çoktan ayağa kalkmıştı.

Demek ki acının da bir hiyerarşisi var bu düzende.

Bazı çocuklar daha “önemsiz”.

Bazı annelerin gözyaşı daha “sessiz”.

Ama tarih böyle yazılmaz.

Tarih, suskunları da yazar.

Yanında duranları da.

Bugün Gazze’de yaşananlar yarın kitaplara geçecek.

Kim konuştu, kim sustu…

Kim insanlığı savundu, kim çıkarını…

Ve o gün geldiğinde, meydanlarda yüksek sesle konuşup masalarda sessiz kalanların yüzleri kızarmayacak belki.

Ama insanlık hafızası unutmayacak.

Gazze hâlâ yağıyor.

Yağmur yağıyor, ölüm yağıyor.

Ve dünya, bu utançla yaşamaya devam ediyor.

 

(Zafer Çam / İktibasdergisi.com)