Kur'an'ın ve İnancın savaşını verdiği için 18 yıldır Medrese-i Yusufiyede olan ağabeylerim Vahdeddin Edebali ve Beşir Toprak’a...

Küf kokan sokaklarda 

Gece olur

Döner evlerine yorgun insanlar

Başlar yalnız şairlerin acı dolu dakikaları

Hasret duyguları eşliğinde

Yakılır bir ağıt

Demlenir kaçak bir çay

Yılların acıları üstüne

Çöker karanlıklara gebe kara bulutlar

Buruk, gönül pencerelerinden

Terk edilmeye mahkûm edilmiş yiğitlerin menziline

Yalnızlık rüzgârları eser

Bükülür yiğitlerin yüreği

Filistin’de bükülen kollar misali.

Elemli bir demin loş ışıklarında

Hasret çeken suskun şairlerin bembeyaz sayfalarına

Dökülür sessizce gözlerden yaşlar

Bir kurşun misali dökülür yaşlar

Hasret, özlem ve acı

Ahtapotlar gibi kuşatır benliği

Yorgun ve yoksul bir bedenle

Bedenler uzanır ranzanın üstüne

Ay görünmez,

Yıldızlarla hasbihal edilmez.

Düşlere düşünce mazideki hatıralar

Uyku girmez özlem çeken gözlere

Zihinlerde bin bir dertle

Dinmez yanlızlığın acısı

Yılmaz bir dirençle geçer su misali zaman.

Toprağa atılan fidanlar misali

Düşer yüreğe acılara direnen umutlar.

Yeşermek için rahmet yağmurlarını bekler

Güneşe hasret kardelenler misali

Güneşi görünce öleceğini bile bile

Yönelir karanlıkları yaran güneşe…

(Şiir: Mehmed Maksut)