YERY�Z� UYARIYOR!

Yine birdenbire uyan�verdik dald���m�z gaflet uykusundan…

Tüm pembe hayallerimiz, uçuk kaç�k tak�nt�lar�m�z, gündelik ç�rp�n��lar�m�z toz duman oldu.

Yeryüzü gelen ilahi emirle sall�yor üstündekilerini…

Sallan�rken duruverdik! Sahi hayat ne demekti? Ölüm ne demek? Ya�arken neyi bekliyorduk, ölürken neyi?

Nereye kadar bu bilinçsiz gidi�? Yoksa Rabbe kavu�aca��m�z� unutmu� muyduk? Neden silkelendik? Yeryüzü canh�ra� savurmasayd� uyanamayacak m�yd�k?

Öyle dalm���z ki dünyan�n karma�as�na, ruhlar�m�z� dinlendirmeye, canland�rmaya ve gürle�tirmeye f�rsat vermeden ko�u�turup duruyorduk. Neden sonra ilahi emirle sallan�nca bir dirili� mu�tusuyla kar��la�m�� gibiydik yeniden...

“Ne oluyor bu yeryüzüne?” diye geveliyoruz. Sonra esefle “geç bile kald� dile gelmekte” diyiveriyoruz… �nsan�n fütursuzca günahlara dalmas�na, isyan�n envai çe�it höykürmelerine kulak kabartmaktan bizar olmu� gibi…

�nsanl���n mah�eri vicdan�n�n uyanmas� için sars�yor, silkeliyor, tokatl�yor adeta… 
�lahi uyar�lara kulak t�kayan insana son bir uyar� asl�nda bu… Her an kopuverecek külli k�yametin habercisi bütün olanlar… Depremin uyar�s�na maruz kalanlar ile seyirci kalanlar aras�nda ne fark var? Biri aynel yakin imtihan� tadarken beriki, ilmen yakin kendi ba��na da kopaca��n� idrak ediyor!

Mucizeleri seyrediyoruz bir yandan…  Rabbimizin kadiri mutlak iradesiyle tecelli etmi� olan mucizelerini… Bir minicik bebek ç�k�yor gün yüzüne… Çelimsiz, biçare… Tekrar do�uyor hayata. Hiçbir �eye gücü yetmezken, her �eye gücü yeten Rabbinin lütfuna mazhar oluyor!

Rabbi tekbir etmekten ba�ka ne yap�labilir ki o anda? Gözlerden ya� dinmiyor fakat umutlar da hiç solmuyor. Dualar� kabul eden yüce makama gönderiliyor ümidin son soluklar�…

Unutan insan�n hat�rlay��lar� da ac� oluyor. Adeta hak ediyor ac� bir silkeleni�le savrulmay�. Belki de ba�ka hiçbir uyar�c� bunu ba�aramam��t�. Uyar�c�lar�n uyar�lar� hep göz ard� edilmi�ti. Son bir çare kalm��t� belki… O da depremdi.

Yeryüzünün hayk�r���, tebli�i, beyan�… “Nereye bu gidi�?” sorusunu tekrarl�yor, kar��l�k bulacak yüreklerin uyanmas� ümidiyle… 

 ï¿½nsan�n sevdikleri, dostlar� deprem gibi büyük bir imtihanda iken evinde sakince oturmak muhal oluyor. Bedenin evinde e�le�irken, ruhun iman karde�lerinin yan�nda tek yürek at�yor, ac�lar�na, dualar�na, yakar��lar�na uzaktayken bile a�ina oluveriyorsunuz.

Bu nice bir duygudur? Akl�n�z, yüre�iniz, hisleriniz bamba�ka diyarlarda geziyor gibi… Ac�n�n, imtihan�n yak�c� havas�n� soluyoruz. Derin bir pi�manl���n yürek burkan sanc�lar� gö�üs kafesimizi zorluyor. Hiçbir �ey eskisi gibi de�il art�k…

Elimizden ancak dualar�m�z� yolda� etmek geliyor can dostlar�m�za… Dualara s���n�yoruz. Onlar� Rabbin rahmetine emanet ediyoruz.  Onlar�, onlar�n da, bizim de sahibimiz olan Rabbimize u�urluyoruz…