Direnişin Çocukları

Ey bedeniyle küçük direnişiyle büyük olan çocuk,

daha dogmadan biçilsede size ölüm

yagsa da üzerinize kar yerine kan

her gece size söylenen ağıtlı ninnilere rağmen

ağlama…

yüreğine akıttıgın ızdırabını…

kimse görmeyecek

bağrında koparak söylediğin umud ezgilerini…

kimse duymayacak

küçücük yüreğinde taşıdığın elem dolu acıları

kimse hissetmeyecek

sen yüreklerin sahibi olan rabbine yönel.

çünkü ondan başka

kimse onaramayacaktır parelenmiş düşlerini…

Ey bedeniyle küçük direnişiyle büyük olan çocuk,

insanlık eşrefi mahluktan esfeli safiline düşerken öldü

duymadın mı?

sen, ölülerin duymayacagını bile bile

ölen insanlara sesini duyurmaya çalışırken

bedenleri büyük

yürekleri küçük modern dünyanın firavunları

seni yok saymışlar…

ümmetimin çografyasında

mürekkebi  kanın

kağıdı bedenin

kalemi kolların olan haritalarda

kendilerine hayatı çizip

sana yalnızlıktan bir kaftan

kefenden bir gömlek biçmişler…

Ey bedeniyle küçük direnişiyle büyük olan çocuk,

sen papatyalar misali solarken

ben fırtınaya inat suskun yolcular gibi

seni koruyacagım…

zelilce ağlamaktansa

izzetli bir tebessümle ölüme yürüyeceğim…

"bir gün seni görecegim mescidi aksa" diyen zehraların

gözlerine sevinçle bakmak için 

tercihimi hüzünden yana koyup yüreğine yürüyecegim...

(Şiir: Mehmet Maksut)